از بـاغ پـیـراهـنـم ؛

کـمـی گـل بـرایـت آورده ام ...

قـول مـی دهــم مســتـت کـنند ،

ایـن گـل هــا ...

ایـن آغــوش ...

این عصرهای بارانی ِ بهاری ،

عجـیب بـوی نـفس هـای تـو را می دهـد !...

گـوئـی ... تـو اتـفاق می افـتی؛
                           و مـن دچـار می شـوم ...

تـمام " مــن" دارد "تـــو" می شـود ...
 
بـاور مـی کنـی؟!

خــواب هـایـم بــوی تـن ِ تــو را مـی دهــد

نـڪـنـد آن دورتــر هـا . . .

نـیـمـه شـب در آغــوشـم مـی گـیــــری ؟!

آه . . . در آغوشـم کـه می گیــری

آنقدر آرام می شوم
                                      کـه فــراموش می کنم

                                                بـایــد نفس بکشم  . . .